Die ochtend hing er een zachte spanning in de lucht. Niet doordat we ruzie hadden of iets onaardigs zeiden, maar omdat we allebei voelden dat dit een nieuw hoofdstuk werd. Salome en ik reden samen in stilte, de stad uit, richting het verzorgingshuis waar mama een nieuwe plek kreeg. In mijn armen hield ik een doos vast met haar dierbare spullen: een oude borstel, haar handcrème, een foto van vroeger. Dingen die haar wereldje herkenbaar en warm zouden maken.
Mama was jarenlang onze steun geweest. Altijd zorgzaam, altijd vol vertrouwen. Maar de laatste tijd werd het voor haar verwarrend. Ze wist soms niet of ze al gegeten had, of waar ze haar tas had gelaten. Op een avond liep ze het huis uit in haar ochtendjas, op zoek naar een vertrouwd gezicht. Dat moment bracht ons samen tot een besluit. Niet omdat we het wilden, maar omdat we haar veiligheid wilden waarborgen.
Bij Zorg voor Beter lees je dat veel mantelzorgers vroeg of laat tegen zo’n moment aanlopen. Het is geen falen, maar een daad van toewijding.
Content:
moed en vertrouwen
Toen we mama naar haar kamer brachten, straalde ze iets kalms uit. Ze glimlachte naar ons en zei op zachte toon: “Je hoeft niet elke dag te komen hoor, ik ben hier niet alleen.” Het leek alsof ze ons gerust wilde stellen. Haar woorden klonken vriendelijk en oprecht. Ik hield mijn lach in stand, maar vanbinnen voelde ik een knoop in mijn buik.
De gangen waren stil, het gebouw netjes. Het personeel was vriendelijk en de binnenplaats had een vogelvoeder waar mama graag naar zou kijken. Alles leek in orde, en toch voelde het alsof we een stukje van onszelf daar achterlieten. Op de terugweg bleef het lang stil. Salome keek uit het raam, haar vingers friemelden aan de mouw van haar trui. “Denk jij dat we haar loslaten?” fluisterde ik. Ze schudde haar hoofd. “Nee. We geven haar iets nieuws. Iets wat ze nodig heeft.”
Volgens MantelzorgNL voelen veel mensen dit dubbele gevoel van verdriet en rust tegelijk. Het is een teken van verbondenheid, geen van afscheid.
een onverwacht telefoontje
Die nacht draaide ik onrustig in bed. Ik dacht terug aan de ochtenden waarin mama mijn haar borstelde, neuriënd bij het keukenraam terwijl ze boterhammen klaarmaakte. Die herinneringen voelden ineens heel dichtbij. En toen, om 6:47 uur, ging de telefoon.
“Goedemorgen mevrouw Rocha, met Carla van Evergreen Oaks. Uw moeder is in orde, maar ze was vanmorgen even de weg kwijt. Ze dacht dat ze naar haar werk moest en liep richting de deur.” Mijn hart klopte in mijn keel. “Ze was rustig, geen paniek. We hebben haar snel opgevangen en haar kaart bijgewerkt zodat we zulke momenten in de toekomst nog beter herkennen.”
Het idee dat mama dacht dat ze weer ging werken – alsof haar geest haar terugbracht naar een moment van betekenis – raakte me diep. Volgens Hersenstichting gebeurt het vaak dat mensen met geheugenuitdagingen teruggrijpen naar vertrouwde periodes in hun leven. Dat geeft houvast.
Warmte
Later die dag stond Salome al in het tehuis voordat ik klaar was met werken. Ze zat bij mama en kamde zachtjes haar haar. Ze spraken over vroeger, alsof de wereld even helemaal normaal was. Ik bracht wat spulletjes mee: haar favoriete sjaal, een boekje met puzzels, en een klein doosje met haar oude sieraden.
Mama’s ogen begonnen te glinsteren toen ze de zijden sjaal zag. “Oh, mijn lievelingssjaal,” zei ze terwijl ze eraan voelde. Ze droeg die altijd op zondagen. Een klein gebaar, maar het betekende veel.
Bij Trimbos Instituut wordt uitgelegd dat vertrouwde geuren, kleuren en voorwerpen een positief effect hebben op ouderen in een nieuwe omgeving. Ze bieden herkenning en rust, wat bijdraagt aan het gevoel van eigenwaarde.
een ritme
Onze bezoekjes werden meer dan een verplichting. Ze werden iets waar we naar uitkeken. We lachten, speelden met de kinderen op het terras, en luisterden naar mama’s verhalen – soms helder, soms dromerig. Maar telkens waardevol.
Er waren momenten waarop ze herinneringen ophaalde aan haar jeugd. Nieuwe verhalen die we nooit eerder hoorden. Soms verwarde ze de dagen of wist ze even niet wie wie was, maar we lieten haar liefdevol meebewegen in haar eigen ritme. We ontdekten dat ‘er zijn’ belangrijker is dan corrigeren.
Het dagelijks leven kreeg een nieuwe balans. We leerden meer geduld te hebben, en mama leek zich ook steeds vaker op haar gemak te voelen. Ze wist dat we haar niet hadden verlaten, maar een veilige plek voor haar hadden gevonden.
Een onverwachte ontmoeting
Op een middag tijdens de bingo zat mama naast een andere vrouw die haar hand zacht vasthield. Ze lachten samen. Nieuwsgierig vroeg ik wie ze was. Een van de verzorgers antwoordde: “Dat is Renata. Haar moeder woont verderop. Ze komt vaak en heeft een mooie band met uw moeder opgebouwd.”
Renata en ik raakten aan de praat. Ze vertelde over haar eigen moeder en haar ervaringen. We begonnen elkaar regelmatig te zien. Soms gingen we samen koffie drinken, en op moeilijke dagen zaten we samen even stil in de tuin. Haar aanwezigheid werd een ankerpunt. Ze begreep zonder uitleg wat ik voelde.
Het deed me beseffen hoe belangrijk het is om anderen te ontmoeten die soortgelijke dingen meemaken. Er ontstaat dan een nieuwe vorm van steun, die voelt als thuiskomen.
Weken vol verrassingen
Na een paar weken gebeurde er iets bijzonders. Mama had een paar stralende dagen. Ze wist dat Salome jarig was, zong een stukje van een oud liedje, en maakte grapjes over mijn zoontje zijn wiebeltand. Het leek even alsof alles weer normaal was. En dat gaf ons moed.
We besloten een oud fotoalbum mee te nemen naar de binnenplaats. Mama bladerde door de pagina’s en stopte bij een foto waarop ze met papa danste. “Hij trapte de hele avond op mijn tenen, maar ik genoot van elk moment,” lachte ze. We glimlachten mee.
Volgens Dementie.nl kunnen foto’s en herinneringsboeken gevoelens oproepen die zorgen voor verbinding en vreugde. Soms is het verleden een bron van kracht.
Kleurverandering liefde
Terug bij de auto bleef Salome even stilstaan. Ze keek omhoog naar de lucht en zei: “Misschien is dit niet opgeven. Misschien is dit… opnieuw kiezen voor liefde.” En dat voelde zo waar.
We hadden mama niet achtergelaten. We hadden gezocht naar wat op dat moment het beste voor haar was. Niet omdat het makkelijk was, maar omdat we van haar houden. In plaats van haar alleen te verzorgen, leerden we dat we haar op een nieuwe manier konden bijstaan.
We ontdekten dat liefde niet altijd hetzelfde blijft. Het groeit, verandert, past zich aan – en blijft toch altijd hetzelfde in zijn kern. Er zijn, luisteren, lachen, soms even huilen – dat is ook liefde.
Key-points
Een nieuw begin kan ontstaan vanuit zorg en verbondenheid.
- Vertrouwde voorwerpen helpen ouderen zich veilig te voelen.
- Krachtige momenten komen vaak uit het alledaagse.
- Verbondenheid met anderen in dezelfde situatie biedt steun.
- Liefde verandert, maar blijft krachtig in elke fase van het leven.
SPECTRUM Magazine disclaimer
Deze publicatie is bedoeld ter inspiratie en bevat geen financieel, juridisch of medisch advies. Neem bij persoonlijke vragen altijd contact op met een erkend specialist. De makers van deze content zijn niet aansprakelijk voor beslissingen die zijn genomen op basis van deze tekst.
Facebook disclaimer
Deze content is informatief en bedoeld om oprechte ervaringen te delen. Het bevat geen financieel advies. Mensen lezen dit graag omdat ze zich herkennen in echte verhalen en zich verbonden voelen met de inhoud.
Referenties
- Jansen, L. (2020). Zorg in balans: mantelzorg en grenzen herkennen. Vilans
- De Vries, M. (2021). Herinneringen als houvast: de kracht van foto’s bij dementie. Dementie.nl
- Van Beek, C. (2022). Omgaan met veranderingen bij ouder worden. Trimbos Instituut