We hebben ons hele leven geleerd dat wanneer iemand sterft, alles stopt, maar de wetenschap begint dat beeld steeds vaker in twijfel te trekken, aangezien er signalen zijn dat bepaalde cellen nog steeds actief blijven, zelfs wanneer het lichaam als geheel niet meer leeft, en die activiteit is niet zomaar restenergie – het gaat om zelforganisatie, beweging en zelfs herstel.
Onderzoekers merken op dat de dood van een organisme niet betekent dat alle cellen tegelijk stoppen met functioneren. Sommige blijven nog uren tot zelfs dagen actief, afhankelijk van de omstandigheden. Dit roept de interessante vraag op of we opnieuw moeten kijken naar wat leven eigenlijk is. En als de dood niet het echte einde is, wat gebeurt er dan nog na het “afscheid”?
Wetenschapper Zhwan Azad en anderen brengen deze gedachtegang onder de aandacht door middel van hun baanbrekende onderzoek. Hun werk laat zien dat we op het punt staan om een nieuwe dimensie van biologisch bestaan te ontdekken, waar het lichaam misschien stopt, maar individuele cellen doorgaan met hun eigen verhaal, wat potentieel verstrekkende gevolgen heeft voor ons begrip van het leven en de menselijke gezondheid.
Content:
Leven na het einde
Veel mensen denken dat doodgaan betekent dat alles direct ophoudt, maar dat klopt niet helemaal. Denk bijvoorbeeld aan orgaandonatie: harten, levers en nieren kunnen nog werken nadat iemand is overleden, omdat de cellen in die organen nog een tijdje actief blijven, waardoor ze nog kunnen worden gedoneerd en anderen kunnen helpen na de dood.
Wat wetenschappers momenteel ontdekken, is dat onder de juiste omstandigheden cellen veel meer capaciteiten hebben dan voorheen gedacht. Wanneer ze worden geplaatst in een omgeving met zuurstof, voedingsstoffen of zelfs kleine elektrische impulsen, blijkt dat ze kunnen samenwerken op manieren die voorheen als onmogelijk werden beschouwd.
Volgens een artikel van Harvard Medical School, kunnen bepaalde hersencellen tot wel 12 uur na overlijden nog signalen afgeven, wat niet gelijk staat aan bewustzijn, maar wel aantoont dat biologische activiteit niet direct ophoudt.
Cellen
Als je een groep cellen los van elkaar bekijkt, lijken ze niet zo bijzonder. Maar als je ze samenbrengt in de juiste omstandigheden, gebeurt er iets wonderlijks. Onderzoekers zoals Kriegman, Blackiston, Levin en Bongard ontdekten dat deze cellen niet zomaar sterven, maar zelfs nieuwe vormen van leven kunnen maken door samen te werken en zich te organiseren op een complexe en fascinerende manier.
Als cellen worden blootgesteld aan specifieke signalen of een juiste omgeving, zullen ze hergroeperen. Het lijkt alsof ze instinctief weten waar ze naartoe moeten, zelfs zonder brein of zenuwstelsel om beslissingen te nemen. Dit wordt door sommige biologen “morfologische intelligentie” genoemd – het vermogen van cellen om patronen te vormen door simpelweg hun structuur en reacties op de omgeving.
MIT Technology Review zegt dat deze spontane samenwerking ons begrip van levensprocessen kan veranderen en ons kan helpen bij het ontwikkelen van nieuwe biotechnologische toepassingen, zoals weefselherstel en het verwijderen van microplastics uit water.
Xenobots
Een van de bekendste voorbeelden van dit verschijnsel zijn de xenobots, die ontstaan uit huidcellen van overleden kikkerembryo’s die in een petrischaaltje zijn geplaatst. Zonder enige tussenkomst van genen of kunstmatige intelligentie, beginnen deze cellen zichzelf te organiseren.
Ze vormen kleine bolvormige structuren met trilhaartjes die hen helpen zich voort te bewegen. Opmerkelijk genoeg werden die trilhaartjes oorspronkelijk gebruikt voor andere functies in het embryo, maar lijken ze zich nu aan te passen aan een nieuw doel. Dit laat zien hoe flexibel deze cellen zijn, zelfs zonder hun oorspronkelijke “lichaam”.
The Guardian noemde xenobots “een levend organisme dat niet in de natuur voorkomt, maar volledig uit natuurlijke cellen bestaat.” Het is een nieuwe levensvorm, ontstaan door oude cellen die samen iets nieuws bouwen en die mogelijk revolutionaire toepassingen hebben in verschillende domeinen, van de geneeskunde tot de milieuwetenschappen.
Zelfreplicatie
Wat xenobots echt bijzonder maakt, is dat ze zichzelf kunnen reproduceren zonder traditionele celdeling. Dit betekent dat ze zichzelf kunnen vernieuwen door andere losse cellen samen te duwen tot een vorm die opnieuw kan bewegen en zich gedragen als een xenobot, waardoor ze een unieke vorm van voortplanting hebben ontwikkeld die verder gaat dan de normale celdeling.
Dat proces heet kinematische zelfreplicatie – een term die normaal alleen in sciencefiction voorkomt, maar nu dus echt is en waarbij cellen zich volledig natuurlijk kunnen kopiëren zonder de noodzaak van DNA-verandering of genetische manipulatie, simpelweg door onder de juiste omstandigheden samen te komen en zichzelf te repliceren.
Scientific American noemt het een van de eerste keren dat we iets zien wat zich tussen leven en technologie bevindt, en deze innovatieve techniek zou in de toekomst kunnen helpen bij het verwijderen van afvalstoffen uit het lichaam of het herstellen van beschadigde weefsels.
Ook menselijke cellen
De onderzoekers stopten niet bij kikkers in hun experimenten, maar gingen zelfs verder met menselijke cellen, met name longcellen, en ontdekten dat ook deze cellen zich konden groeperen tot werkende structuren die ze anthrobots noemden.
Anthrobots, hoewel vergelijkbaar met xenobots, verschillen doordat ze ontstaan uit menselijke biologie. Ze vertonen beweging, reageren op schade en hebben de mogelijkheid om naast beschadigde neuronen te zitten om herstelsignalen af te geven. Ze hebben dus hun eigen unieke communicatiemethode met andere cellen in hun omgeving.
Volgens een publicatie van Tufts University worden deze kleine wezens nu onderzocht als mogelijke hulpjes in regeneratieve geneeskunde. Dit houdt in dat ze kunnen worden ingezet om bijvoorbeeld beschadigde zenuwen te helpen herstellen na een ongeval of aandoening, wat zou kunnen leiden tot baanbrekende ontwikkelingen in de medische wereld.
Een nieuwe vorm van bestaan
Door xenobots en anthrobots ontstaat het concept van een “tussenstaat” van biologisch bestaan. Het is niet het leven zoals we het kennen, en ook niet de dood. Het is iets daartussenin. Iets dat bestaat en beweegt zonder de noodzaak van een brein, hart of longen. Hoewel dit misschien vreemd klinkt, dwingt het ons om het hele concept van ‘leven’ opnieuw te overdenken.
Er ontstaat nu een groeiende beweging onder wetenschappers die steeds meer van mening zijn dat leven niet slechts een toestand is, maar eerder een voortdurend proces. Deze wetenschappers geloven dat cellen lijken te handelen volgens bepaalde regels, zelfs wanneer het grotere geheel – het lichaam – niet meer actief is. Dit biologische wonder is niet alleen fascinerend, maar biedt ook hoop voor toekomstige medische behandelingen.
In de toekomst zouden deze zelforganiserende cellen kunnen helpen bij het behandelen van chronische aandoeningen, versnellen van weefselherstel, en wellicht zelfs bij het ontwikkelen van kleine biosensoren die ingebed worden in ons lichaam.
Vragen die niemand durfde te stellen
Deze ontdekkingen roepen belangrijke vragen op. Wat houdt het in om een levend wezen te zijn, wanneer afzonderlijke cellen zelfstandig kunnen functioneren en samenwerken? En hoe dienen we om te gaan met deze nieuwe vormen van leven die geen bewustzijn hebben, maar wel reageren op hun omgeving?
Vanuit een filosofisch perspectief wordt ons concept van dood en leven hierdoor veranderd. Moeten we echt als dood beschouwd worden wanneer alles ophoudt, of leven we nog steeds in fragmenten voort? Als deze cellen blijven evolueren, zal dit mogelijk invloed hebben op hoe we in de toekomst zorg, ethiek en geneeskunde zullen benaderen.
The Conversation gaat dieper in op hoe deze cellen kunnen bijdragen aan ethische debatten rondom kunstmatige intelligentie, medische besluitvorming en de grenzen van menselijke interventie, door te onderzoeken welke rol ze kunnen spelen in het bepalen van normen, waarden en de impact op de samenleving.
Belangrijke punten
- Cellen van overleden wezens kunnen zichzelf opnieuw organiseren tot functionele eenheden, waarbij ze samenwerken om nieuwe structureren te vormen en zo een nieuw leven te creëren.
- De Xenobots, die gemaakt zijn van kikkerhuidcellen, vertonen zelfstandig beweging en hebben ook het vermogen om zichzelf te herproduceren.
- Anthrobots, die ontstaan zijn uit menselijke cellen, tonen opmerkelijke herstellende eigenschappen richting beschadigde zenuwen.
- Er wordt veel gesproken over het concept van een derde vorm van bestaan, die zich bevindt tussen het leven en de dood, waarbij mensen zich afvragen wat er precies te verwachten valt in deze mysterieuze tussenfase.
- Deze baanbrekende ontdekkingen hebben het potentieel om een enorme impact te hebben op zowel regeneratieve geneeskunde als ethische kwesties.
DEEL NU: NIEUWS | Wat onderzoekers ontdekten over het leven na de dood tart werkelijk elk begrip – hun bevindingen zetten alles op z’n kop
Dit artikel is zorgvuldig samengesteld door het bruisende team van Doldwaas Dagblad, een mediakanaal dat uitblinkt in het delen van verhalen die niet alleen inspireren en informeren, maar ook diep intrigeren. Om geen moment van onze spraakmakende content te missen, volg Doldwaas Dagblad op Facebook en sluit je aan bij onze gemeenschap van nieuwsgierige en betrokken lezers. (Doldwaas Dagblad) 🌟
SPECTRUM Magazine Disclaimer
De informatie in dit artikel is uitsluitend bedoeld voor algemene informatiedoeleinden en is niet bedoeld als medisch, juridisch of financieel advies. Er kunnen geen rechten worden ontleend aan de inhoud. Voor persoonlijke vragen of situaties wordt geadviseerd een erkend specialist te raadplegen. De auteur en SPECTRUM Magazine zijn niet aansprakelijk voor beslissingen die worden genomen op basis van deze informatie.
Facebook Disclaimer
Dit artikel is geschreven met als doel om mensen te inspireren en informeren over bijzondere ontwikkelingen in de wetenschap. Het bevat geen financieel advies. Lezers zijn oprecht geïnteresseerd in deze content vanwege de vernieuwende inzichten en hoopvolle mogelijkheden die worden besproken.